การที่เราจะรู้จักใครสักคนหนึ่งเราต้องรู้จักการให้ การให้นี้มิใช่ให้แค่ความรักเท่านั้นแต่เราต้องให้อย่างเต็มใจและต้องไม่มาหาข้อ
ผูกมัดภายหลังถึงแม้การให้นี้จะมีค่าหรือไม่มีค่าก็ตามก็ถือซะว่าเราได้มอบไปให้หมดแล้วควรที่จะภูมิใจในการให้ที่มีค่าของตัวเองมิใช่ให้คนอื่นมาคอยชมว่าเรานั้นอยากเด่นในสายตาของคนอื่นแล้วเราอาจพูดว่าไม่แต่ด้วยกิเลสที่มีในตัวเรามันไม่คิดเช่นนั้นถึงขนาดว่าไม่มีใครเทียบได้ในความคิดของเราแต่กิเลสความคิดนี้ก็ไม่ได้ไปทำความเดือดร้อนให้ใครซึ่งก็ถือว่ามันทำความเดือดร้อนให้แค่ความคิดของเราเท่านั้นแต่มันก็อาจทำให้เราเป็นคนที่ฝันเฟื่องก็ตามทีแต่มันก็เป็นความสุขของตัวเราที่จะมีสิทธิที่จะคิดแต่ความคิดบางความคิดก็สามารถทำให้เราเกิดความทุกข์และถ้าเราคิดถึงเรื่องที่เป็นทุกข์แล้วมันก็จะติดอยู่ในหัวสมองเราเหมือนกับว่าไม่มีวันที่จะทำให้มันออกไปจากสมองของเราได้เลยแต่เมื่อมีความสุขเข้ามาความทุกข์นั้นก็จะหายไปโดยไม่ต้องทำอะไรแม้แต่นิดเดียวซึ่งมันเหมือนจะเป็นทางเดียวที่จะทำได้แต่อีกวิธีที่สามารถทำได้ในอีกรูปแบบหนึ่งก็คือการดับทุกข์ทางธรรมโดยการสงบจิตใจของตนเองโดยการนั่งสมาธิหรือการกำหนดจิตใจของตัวเองให้อยู่ในความสงบการปล่อยวางนี้ก็เป็นวิธีหนึ่งที่ทำให้ใจของเราสงบได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำไปแล้วนั้นก็จะกลายเป็นสิ่งที่เราไม่ลืมไม่ว่าจะเป็นความคิดที่สุขหรือทุกข์ก็ตาม....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น